Οι ναυτιλιακές επιχειρήσεις δεν αντιμετωπίζουν γεωγραφικούς περιορισμούς τόσο στην απόκτηση των πόρων τους όσο και στη διάθεση των υπηρεσιών τους. Ωστόσο, η ναυτιλιακή βιομηχανία δεν είναι ενιαία, αλλά αποτελείται από επιμέρους αγορές-τομείς.
Στη διάκριση των αγορών μπορεί, επίσης, να βασιστεί και η διάκριση των ναυτιλιακών επιχειρήσεων. Στο πλαίσιο αυτό, με βάση τα κριτήρια του εύρους των δραστηριοτήτων τους και του βαθμού ολοκλήρωσης αυτών των δραστηριοτήτων, οι ναυτιλιακές επιχειρήσεις χωρίζονται στις εξής τέσσερις κατηγορίες:
- Επιχειρήσεις θυγατρικές μεγάλων βιομηχανικών ή εμπορικών ομίλων, όπως είναι οι εταιρείες πετρελαίου, οι εταιρείες παραγωγής χάλυβα και οι εταιρείες φρούτων, οι οποίες, κατά κανόνα, παρέχουν θαλάσσιες μεταφορικές υπηρεσίες στη μητρική εταιρεία.
- Επιχειρήσεις κάθετης ανάπτυξης σε τομείς σχετικούς με τη ναυτιλία, όπως η ναυλομεσιτεία, η προώθηση φορτίων κ.ά.
- Αποκλειστικά μεταφορικές επιχειρήσεις, που διαχειρίζονται στόλους οι οποίοι αποτελούνται από έναν τύπο πλοίων ή περισσότερους και ασχολούνται αποκλειστικά με την παροχή θαλάσσιων μεταφορικών υπηρεσιών. Σε αυτή την κατηγορία ανήκει το μεγαλύτερο ποσοστό των επιχειρήσεων της χύδην φορτηγού ναυτιλίας που διαχειρίζονται στόλους μικρού και μεσαίου μεγέθους.
- Διαφοροποιημένες επιχειρήσεις, που δραστηριοποιούνται ταυτόχρονα στη ναυτιλία και σε μη ναυτιλιακούς τομείς.
Στην περίπτωση της ελληνόκτητης ναυτιλίας, οι περισσότερες επιχειρήσεις ανήκουν στην τρίτη κατηγορία, των ανεξάρτητων μεταφορέων που ασχολούνται αποκλειστικά με την παροχή θαλάσσιων μεταφορικών υπηρεσιών.
*Οι πληροφορίες για το παραπάνω άρθρο αντλήθηκαν από το βιβλίο «Οργάνωση και διοίκηση ναυτιλιακών επιχειρήσεων» του καθ. Ιωάννη Θεοτοκά (Εκδόσεις Αλεξάνδρεια, 3η έκδοση, Σεπτέμβριος 2019), σελ. 15.
