Η ναυτιλιακή επιχείρηση μπορεί να αναλυθεί ως σύστημα αλληλοσυνδεόμενων και αλληλεξαρτώμενων μερών. Η διοίκησή της είναι σύνθετη, διότι περιλαμβάνει τη διαχείριση πλοίων υψηλής κεφαλαιακής αξίας που βρίσκονται διάσπαρτα σε μακρινές περιοχές του κόσμου, όπως επίσης και υποδομές στην ξηρά σε διάφορα γεωγραφικά σημεία, που πρέπει να λειτουργούν συντονισμένα και να ελέγχεται συνεχώς η λειτουργία τους. Ο παράγοντας γεωγραφική διαφοροποίηση επιβάλλει μια τέτοια προσέγγιση.
H γεωγραφική διαφοροποίηση αναφέρεται στη διασπορά στον χώρο των δραστηριοτήτων και του ανθρώπινου δυναμικού των ναυτιλιακών επιχειρήσεων. Πρόκειται για ένα από τα βασικά χαρακτηριστικά των ναυτιλιακών επιχειρήσεων, τα πλοία των οποίων εκτελούν το ίδιο έργο, με την ίδια οργάνωση και την ίδια ιεραρχική διάρθρωση, αν και βρίσκονται σε διάφορα λιμάνια ή ταξιδεύουν σε διάφορους θαλάσσιους δρόμους. Παρά τη φαινομενική ομοιότητά τους όμως, το κάθε πλοίο είναι ένας διαφορετικός οργανισμός-υποσύστημα.
Παράλληλα, τα γραφεία στην ξηρά λειτουργούν με γνώμονα τη διαχείριση ή την υποστήριξη της λειτουργίας των πλοίων στο πλαίσιο τμημάτων. Η απόδοση των πλοίων επηρεάζεται από φυσικούς παράγοντες, καθώς και από τις ενέργειες ή τις παραλείψεις των πληρωμάτων σε αυτά, αλλά και των εργαζομένων στα γραφεία της επιχείρησης στην ξηρά. Αυτό σημαίνει ότι χρειάζεται προσεκτικός συντονισμός και συνεργασία μεταξύ των διαφόρων τμημάτων και των πλοίων, για την επίτευξη του κοινού στόχου.
Στο πλαίσιο αυτό, η επικοινωνία μεταξύ των διαφόρων τμημάτων και των πλοίων, που αποτελούν τα υποσυστήματα του συστήματος ναυτιλιακή επιχείρηση, συνιστά προϋπόθεση για την αποτελεσματική λειτουργία και την επίτευξη των στόχων τόσο του κάθε υποσυστήματος όσο και της επιχείρησης συνολικά.
*Οι πληροφορίες για το παραπάνω άρθρο αντλήθηκαν από το βιβλίο «Οργάνωση και διοίκηση ναυτιλιακών επιχειρήσεων», του καθ. Ιωάννη Θεοτοκά (Εκδόσεις Αλεξάνδρεια, 3η έκδοση, Σεπτέμβριος 2019), σσ. 199.Αποκτήστε το βιβλίο πατώντας εδώ
