Οι εταιρείες τακτικών γραμμών, στην προσπάθειά τους να ελέγξουν όσο το δυνατόν περισσότερους από τους παράγοντες που βρίσκονται έξω από τα όριά τους, επεκτείνουν τις δραστηριότητές τους.
Στόχος τους είναι η παροχή ενοποιημένων μεταφορικών υπηρεσιών, τις οποίες ζητούν οι πελάτες τους. Έτσι, η επέκτασή τους στις υπηρεσίες εφοδιαστικής αλυσίδας (logistics services) είναι ανταπόκριση στη ζήτηση των φορτωτών για ολοκληρωμένες μεταφορικές υπηρεσίες.
Για να μπορεί η επιχείρηση να προσφέρει ολοκληρωμένες υπηρεσίες «door to door», θα πρέπει να συνδυάσει παραγωγικούς συντελεστές και μεταφορικά μέσα στη θάλασσα και στην ξηρά. Ως εκ τούτου, ευνοείται η ανάπτυξη της διατροπικότητας (intermodalism), δηλαδή των μεταφορών εμπορευμάτων σε μία και μόνη μονάδα φόρτωσης με διαδοχικά μέσα μεταφοράς, χωρίς τον χειρισμό των ίδιων των εμπορευμάτων σε κάθε αλλαγή μέσου μεταφοράς.
Στο πλαίσιο αυτό, θα πρέπει να συνδυαστεί η χρήση μεγάλων πλοίων (mother ships) για τη μεταφορά εμπορευματοκιβωτίων μεταξύ δύο λιμένων μεταφόρτωσης (hubs) με τη χρήση μικρότερων πλοίων (feeder ships) από τον λιμένα μεταφόρτωσης στον τελικό λιμένα προορισμού (spoke).
Παράλληλα, η θαλάσσια μεταφορά πρέπει να συνδυαστεί με τη μεταφορά στην ξηρά σε ένα ενοποιημένο δίκτυο, το οποίο θα περιλαμβάνει παραλαβή του φορτίου από το σημείο προέλευσης και μεταφορά του στο λιμάνι, φόρτωση σε πλοίο και μεταφορά προς το λιμάνι μεταφόρτωσης, όπου θα φορτωθεί ξανά σε πλοίο feeder, για να μεταφερθεί στο λιμάνι προορισμού και από εκεί με φορτηγό ή τρένο στο σημείο προορισμού.
* Οι πληροφορίες για το παραπάνω άρθρο αντλήθηκαν από το βιβλίο «Οργάνωση και διοίκηση ναυτιλιακών επιχειρήσεων», του καθ. Ιωάννη Θεοτοκά (Εκδόσεις Αλεξάνδρεια, 3η έκδοση, Σεπτέμβριος 2019), σελ. 142.
